Knieblessure betekent einde voetbalcarrière Joost Nieuwenhuis

SURHUISTERVEEN – Maar liefst twintig jaar speelde Joost Nieuwenhuis (37) in het eerste elftal van ’t Fean ’58. Achter zijn naam staan 79 doelpunten in 396 wedstrijden. Graag had hij de  grens van 400 wedstrijden gepasseerd. Het mocht niet zo zijn. Een hardnekkige knieblessure betekende een voortijdig einde van zijn actieve voetbalcarrière.

Door Jacob Hielema

“De arts adviseerde dat het beter was om te stoppen”, zegt de gedreven aanvaller van de Feanster zaterdagtweedeklasser. “En de gezondheid is belangrijker dan voetbal.” Hij kan terugzien op een prachtige carrière, die begon en eindigde bij de blauwhemden. Nooit droeg hij een ander shirt. “Het team, de kleedkamer, dat zal ik wel missen.”

Twee knieoperaties en de afwezigheid vanwege zijn werk beperkten het aantal optredens tot 396 caps. Het hadden er dus meer kunnen zijn. “Maar het is niet anders”, zo relativeert hij het abrupte einde van zijn loopbaan als voetballer. “Al wilde ik nog niet stoppen. Met Mark Bosma (trainer van de A-selectie – red.) had ik de afspraak gemaakt in ieder geval nog een jaar door te gaan en ik voelde me nog fit genoeg.”

Jeugd

Voor het voetbal gaat hij echter niet verloren. Integendeel. Hoewel hij (nog) geen ambities heeft als trainer zet hij zich volop in voor de jeugd. Niet zo verwonderlijk, want zijn drie kinderen zijn net als hun vader echte voetbalfanaten. Met ingang van dit seizoen is hij toegetreden tot de Feanstars commissie, het samenwerkingsverband van de jeugd van VV Surhuisterveen en ’t Fean ’58. Tevens is hij bij de Feanstars coördinator van twee leeftijdscategorieën en traint hij de jeugd onder 7, waarvan ook dochter Maura (5) deel uitmaakt. Zoon Lukas (12) speelt in de jeugd bij FC Groningen, terwijl Kasper (10) bij de Feanstars speelt en tevens bij de voetbalschool van SC Cambuur zit.

Nu hij zelf is gestopt is thans zijn jeugd aan de beurt. “Zelf geen training, geen wedstrijden meer, dat betekent dat ik nu tijd heb voor de kinderen en kan ik geregeld ook eens bij de jongens kijken. Alles moest vaak voor mij wijken, nu wordt het andersom. Daar geniet ik van.”

In de jeugdteams liet Joost Nieuwenhuis zien over het nodige talent te beschikken. Een talent dat werd onderkend door de toenmalige hoofdtrainer Atze van der Wijk. Zijn debuut in de hoofdmacht van ’t Fean ’58 maakte hij dan ook al op 17-jarige leeftijd, als A-junior. Hij herinnert het zich nog heel goed. “Dat was in Assen tegen LTC, daar liet Atze mij invallen. Die momenten vergeet je niet meer, al is het al lang geleden, meer dan de helft van mijn leven zelfs.”

Hoogtepunt

Het kampioenschap op 5 mei 2018 ervoer hij toch wel als een van de hoogtepunten in zijn carrière. “De kampioenstitel en daarmee de terugkeer naar de tweede klasse, waarin we al die jaren uitkwamen, dat was toch wel heel bijzonder. Echt genieten was dat. En ook de wedstrijden in de nacompetitie waarin we ons veilig speelden. Dat zijn toch altijd wedstrijden, waar veel spanning op staat. Als je die dan wint dan voelt dat toch wel als een hoogtepunt.”

In de hele twintig jaar degradeerde hij slechts eenmaal. “Een dieptepunt”, zo werd het op dat moment ervaren. “Maar je zag het al enkele jaren aankomen. Het eerste jaar in de derde klasse hebben we het ook heel zwaar gehad. Achteraf is het goed geweest dat we zijn gedegradeerd. Vooral voor de jonge jongens. Altijd tegen degradatie knokken, dat was voor hen erg moeilijk.”

Met de komst van het trainersduo Mark Bosma en Minno van der Werff leefde de ploeg helemaal op. “Je zag dat niet alleen bij het eerste elftal, het had zijn uitwerking op de hele vereniging. Binnen de club zag je een opleving. De degradatie pakte uiteindelijk dus positief uit.”

Joost Nieuwenhuis is niet afkomstig uit een voetbalgeslacht. Aan de keukentafel werd voornamelijk de wielertaal gesproken. Vader Emi was een begenadigd en uiterst succesvol wielrenner, wiens prijzenkast regelmatig moest worden uitgebreid. Een racefiets was echter niet aan Joost besteed. “Al probeerde mijn vader het in het begin wel eens mij ook op de fiets te krijgen. Echt aandringen deed hij niet, want hij vond het ook prima dat ik ging voetballen.” Toch is de mogelijkheid aanwezig dat binnenkort een racefiets in huize Nieuwenhuis jr. wordt aangeschaft. “Van de artsen kreeg ik het advies om te gaan fietsen. Eigenlijk is dat de enige sport nog die ik volledig kan beoefenen. Ik moet binnenkort toch maar even met mijn vader om de tafel. Want tips zijn altijd welkom en waar kan ik die beter krijgen dan bij hem.”